پیش از رقابت های جام جهانی 2010، تردیدهای زیادی در مورد نقش سرخیو بوسکتس در بارسا و تیم ملی اسپانیا ایجاد شد. منتقدانش نه تنها حضور او در ترکیب اصلی این تیم ها را زیر سوال می بردند، بلکه حتی با بازی کردن او در این دو تیم نیز مشکل داشتند. اما تنها یک سال بعد، این هافبک جوان ثابت کرد که منتقدانش اشتباه می کنند و در سومین قهرمانی پیاپی بارسا در لالیگا و تاج گذاری دوباره این تیم در اروپا، نقش مهمی ایفا کرد.

بوسکتس اگرچه تا اندازه ای زیر سایه درخشش ژاوی و اینستا، دو هافبک بزرگ بارسا و تیم ملی اسپانیا قرار دارد، اما این در واقع به پستی که او در آن بازی می کند، نیز مربوط می شود. در واقع بخشی از درخشش ژاوی و اینیستا را باید به شرایطی که بوسکتس در زمان بازی برای آنها فراهم می کند، مربوط دانست.

«وجود بازیکنی مثل بوسکتس در کنارت، بسیار حساس و سرنوشت ساز است» - آندرس اینیستا

اما نباید بوسکتس را تنها یک هافبک دفاعی صرف دانست زیرا در این صورت، توانایی های او به عنوان یک فوتبالیست نادیده گرفته می شود. به عنوان بازیکنی که در ترکیب اصلی بارسا بازی می کند، این هافبک 23 ساله از تکنیک قابل توجهی برخوردار است، تکنیکی که در پیروزی 3-1 مقابل اتلتیک بیلبائو نشان داد و با گلی که زد، پیروزی تیمش را تثبیت کرد.

این تنها گل بوسکتس در رقابت های این فصل بود- البته به جز گلی که او در لیگ قهرمانان مقابل آرسنال به ثمر رساند- اما با توجه به نقش دفاعی او در تیم، این مسئله چندان هم غیرمنتظره نبود.

قدرت انطباق این هافبک اهل سابادل نیز یکی از سرمایه های مهم بارسا بود و همچنین یکی از مسائلی که موجب شد تا او در بارسا و تیم ملی اسپانیا به توافق برسد. وقتی بحران مصدومیت، تیم بارسا را تحت فشار قرار داد، پپ گواردیولا از این هافبک جوان برای پر کردن جای خالی مدافعان در چند دیدار استفاده کرد.

از سوی دیگر، در حالی که بسیاری معتقدند بازیکنان بارسا با اندک برخوردی خود را به زمین می اندازند، بوسکتس از این نظر نیز ابعاد جدیدی به بازی بارسا داده است. او هیچ هراسی از درگیری با بازیکنان حریف ندارد و به همین دلیل یکی از نقش های اصلی مجموعه بازی های ال کلاسیکو بود.

اگرچه شاگردان گواردیولا نتوانستند در همه آن دیدارها به پیروزی برسند و با شکست در فینال کوپا دل ری، قهرمانی در این رقابت ها را به رئال واگذار کردند، اما توانستند به فینال چمپیونزلیگ برسند و در این دیدار نیز بوسکتس نقش مهمی در برتری همه جانبه بارسا در زمین داشت. روی پاس او بود که داوید ویا موفق شد دروازه فن رد سار را باز کند و پیروزی 3-1 کاتالان ها را رقم بزند.

با قهرمانی در چمپیونزلیگ، تعداد قهرمانی بوسکتس با بارسا تنها بعد از سه فصل به 10 رسید.

تردیدی نیست که بازی بوسکتس با گذشت زمان پیشرفت زیادی داشته و اکنون خود را به عنوان یکی از چهره های ثابت تیم گواردیولا معرفی کرده است. اگرچه او در بسیاری از بازی ها به عنوان یک بازیکن تدافعی و تخریبی نشان داده، اما در واقع می تواند نقشی به مراتب بیشتر از این را ایفا کند و حضورش در فهرست بهترین بازیکنان فصل اصلا بی دلیل نیست.